[KP] the wicked one is me

Manon LeBleu

dwadzieścia siedem lat — urodzona 17 maja 1998 roku w Nowym Orleanie — czarownica półkrwi — jej matka i babcia zajmują się hodowlą sów pocztowych, pokątnie zgłębiając magię voodoo — nauczycielka transmutacji — dawniej uczennica Ilvermory w domu Gromoptaka — zarejestrowana animag — właścicielka sztywnej 9-calowej różdżki wykonanej z grabu, z rdzeniem z włosia gromoptaka — patronusem lis — twierdzi, że jej bogin przyjmuje najczęściej postać zupy szczawiowej — amortencja pachnąca dębowym drewnem, szałwią, karmelizowanym cukrem, herbatą i winem — jej posłańcem niezawodna Strzałka

---

Gdzie jest tata — zapytała kiedyś babci, gdy obie zajęte były dokarmianiem ptactwa w sowiarni. Wszystkie dzieci mają ojców, a ten w życiu Manon zdawał się nieobecny. Brak mężczyzny w domu nie doskwierał, ale był zastanawiający, zwłaszcza gdy jest się sześcioletnią młodą damą o ciekawskim usposobieniu. Rzuciłyśmy na niego z mamą klatwę — usłyszała w odpowiedzi od starszej kobiety z przyklejonym do twarzy chytrym uśmieszkiem wiedźmy. A że babcia dobrze wiedziała jak rzucić porządny urok, nie zamierzała tego w żaden sposób podważać. Najwyraźniej zasłużył.

Rodzinne tradycje są dla niej niezwykle istotne, ale nigdy nie czuła się tak biegła w dziedzinie voodoo, aby bez obaw eksperymentować z kolejnymi praktykami. Czasem tylko zażartuje, że to odpowiedni urok rzucony na Lyrę połączył je ze sobą. Jako uczennicę o wiele bardziej mocniej interesowała ją zmienność materii, dostosowywanie jej do swoich potrzeb i rzeźbienie w niej niczym w glinie, do stopnia obrócenia całego swojego ciała w zupełnie nową, zwierzęcą formę. Nawet gdy pasja do nauki nie szła w parze z cierpliwością, niejednokrotnie kończąc się na jej gniewnym wyjściu z klasy, po czasie demonstracyjnego nadąsania na nowo siadała do pracy. I tak w kółko.

Podobno faworyzuje. Podobno łatwo jej podpaść, a mało komu udało się ponownie wkupić w jej łaski. Nosi się z tym ironicznym uśmieszkiem w kolorowych szatach, jakby jej przedmiot był najistotniejszy, a ona z całego ciała pedagogicznego była najbardziej doświadczona stażem pracy. Po szkolnych korytarzach niesie się jej śmiech i zapach perfum waniliowych z nutą irysa oraz bursztynu, który zostawia za sobą ogon woni na długo po jej opuszczeniu danego miejsca. Najwięcej ma wymagać od swoich ulubieńców, ale wie z autopsji, że odpowiednio dobrany nacisk wyciąga z ucznia największy potencjał.

witam się z moją wredną babą od majcy od transmutacji i zapraszam do wątków!
wizerunek: sharon alexie ; mail: zasmucony.melepeta@gmail.com