[KP] Take me back to eden

 Vincent Roche

VII rok — prefekt naczelny — uczeń w domu Gromoptaka — krew czysta od zarania dziejów — potomek Berthildy Roche, należącej do oryginalnej dwunastki aurorów — syn Szefa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów (MACUSA) oraz uzdrowicielki — właściciel dwunastocalowej różdżki z cedru, zasilanej piórem z ogona gromoptaka — mówią, że bazyliszek legilimenta; wykorzystuje kontakt wzrokowy jako most do cudzego umysłu — przyszły auror, tak jak jego ojciec, dziedek i pradziadek — przedmioty podstawowe: czarobotanika, obrona magiczna, transmutacja — przedmioty dodatkowe: zaklęcia i uroki, magiczne zabezpieczenia, eliksiry, uzdrowicielstwo — ukończył opcjonalne kursy z magii niewerbalnej oraz bezróżdżkowej, w tym roku będzie uczęszczał na kurs teleportacji — boginem on sam, pod postacią dziecka, siedzący w ciemności z kolanami podwiniętymi pod brodę, co prawdopodobnie symbolizuje bezsilność — w amortencji wyczuwa zapach włosów potarganych wiatrem, wiosennej łąki oraz kwitnącego rzepaku — powiązania — więcej 

        Człowiek podobno składa się z czterech warstw. Bywa, że z trzech, w zależności od tego, w co wierzy. Standardowo jednak istotę ludzką budują na równi rozum, dusza, serce oraz ciało i stąd lubujemy się w twierdzeniu, że jesteśmy bytem złożonym. Prawdę powiedziawszy nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Kiedyś sądziłem, że ludzie mają niebywałą skłonność do wybierania tego, co dla nich najgorsze. Teraz wiem, że to nie kwestia wyboru, a nieodłączna część naszej natury. Widzę, że nic już nie jest proste — coś, co kiedyś było czarne i białe, dziś jest także szare, jakby tego było mało: w kilkudziesięciu odcieniach. Od świeżej bieli, przez popiel, po głęboką czerń, a i czerń może być wronia lub krucza, lśniąca lub matowa, smolista lub węglowa. Biel może przybrać odcień mleka lub kości słoniowej, być jasna jak nieskazitelnie czysta kartka papieru i ciemna jak śnieg skąpany w mroku. Nie wystarczy powiedzieć tak lub nie, bo za wszystkim kryje się jakieś ale — stąd wywodzi się rodzina wyrażeń pośrednich takich jak być może, nie wiem, prawdopodobnie i nie do końca. Nie istnieje jasno wytyczona granica między dobrem a złem, bo każde dobro może w efekcie wyrządzić zło i nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Okazuje się, że jesteśmy skomplikowani, jednak świat oraz rządzące nim prawa biją nas w tym na głowę.

         Ojciec powiedział mi kiedyś, że życie staje się o wiele prostsze, jeśli idąc jego ścieżkami zawczasu wybierzemy wartości, które będą nas prowadzić; na tym jednak nie koniec. Wartości trzeba egzekwować, a do tego potrzeba przecież odpowiednich narzędzi. W tym miejscu należy cofnąć się do fundamentów naszej egzystencji, do serca i rozumu, do ciała i ducha: rozum zawsze będzie stawał na drodze podrygom serca, natomiast serce niestrudzenie będzie podważać jego argumenty. Ciało sporadycznie zgodzi się z duchem, a duch z rzadka ulegnie ciału. Kompletny chaos ma miejsce jednak dopiero wtedy, gdy konflikt obejmie nie jedną, a obydwie pary. 

          Nie ma nic gorszego niż dylemat serca i rozumu, w który wtrącą się ciało i duch. 

        Takiego dylematu doświadczam — plątaniny pragnień wyższych i tych zupełnie niskich, z której nie potrafię wyodrębnić tego, czego chcę dla siebie, a czego chcę dla wszystkich, którzy kładą na moich barkach ciężar składający się z niespełnionych ambicji i wygórowanych oczekiwań. Moje życie jest już poukładane; ścieżka, którą mam podążać zaplanowana i prosta, a mimo to łapię się na tym, że niczego już nie jestem pewien.

Wątki piszę lepiej. Słowo. Kartę kiedyś zaktualizuję.

nothingetsforgiven@gmail.com