[KP] Black flies on the windowsill

There's a pain, it does ripple through my frame, makes me lame. There's a thorn in my side. It's the shame, it's the prize

I'm breathing in the dust where I'm lying

Rosaire Prescott

Rosaire Amaryllis Prescott Junior. Urodzony 13 stycznia w rodzinnej rezydencji położonej nad Jeziorem Górnym w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych. Jedyny spadkobierca i przedłużenie czystokrwistego rodu Prescott niechlubnie znanego z przodków czynnie zaangażowanych w działalność Czyścicieli. Obsesyjnym ojcem Rosaire Senior — mistrz eliksirów, stracony miesiąc temu w sali śmierci seryjny morderca, który swym okrucieństwem zachwiał powojenny spokój czarodziejskiej społeczności; surową matką Eleonora — była urzędniczka Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów Macusa, wielokrotnie poddawana wpływowi klątwy Imperiusa, obecnie leczona psychiatrycznie w domowym zamknięciu. Wychowanek Domu Rogatego Węża, siódmoklasista, jeden z lepszych uczniów na roku. Wybitny talent do zaklęć, klątw i uroków, uzdolniony oklument. Porzucone plany podjęcia kariery aurora. Prócz przedmiotów podstawowych (czarobotaniki, obrony magicznej i transmutacji), uczęszcza na zajęcia z eliksirów, zaklęć i uroków, numerologii i magicznych zabezpieczeń. Ukończył kurs z magii niewerbalnej, zapisał się na kurs z teleportacji. Włada trzynastocalową, zdobioną, lekko skrzywioną różdżką z sosny o rdzeniu w postaci rogu rogatego węża. Bogin podobno ukazuje mu się jako okrutnie okaleczone ciała. Pianista poszukujący w muzyce wspomnień emocji. Coraz trudniejsze do ukrywania postępujące wyniszczenie organizmu spowodowane trucizną sporządzoną przez jego ojca. Najczęściej można go spotkać zaczytanego w szkolnej bibliotece, siedzącego pod Drzewem Wężowym i notującego coś w skórzanym notesie bądź coraz wolniej spacerującego brzegiem Stawu Gromotnego. Rodowód. Powiązania.

And I don't want the world to see me
'Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

Actus primus: Spiritus

Jest ciszą. Cichym spojrzeniem sunącym po ludzkich sylwetkach, twarzach, przywarach i słabościach; cichym cieniem czającym się gdzieś na granicy widoczności — wtapiającym się w szare otoczenie, a wciąż niepokojąco uwierającym śledzącą obecnością; cichym drgnięciem warg w złośliwym słowie uwiązanym w gardle oraz cichym, niewypowiedzianym, czającym się w szarych tęczówkach głębokim smutkiem. Cichym skrobaniem pióra w kompulsywnym zapełnianiu marginesów; trzeszczeniem kościstych palców; pochłanianymi księgami i cichymi smagnięciami różdżką ćwiczonych w coraz mniejszej determinacji uroków. Cichymi nokturnami wygrywanymi dla schorowanej, zamkniętej we własnym, połamanym wnętrzu matki, cichą myślą, że powinien był temu zapobiec. Cichym przełknięciem rozgoryczenia niczym kwas palącego mu gardło i trucizną osadzającego się w każdej komórce zepsutego ciała; cichymi kłamstwami oblepiającymi się mglistym kurzem wokół uszu, ust i twarzy, brudną mazią zalewającymi mu gardło, byleby nikt się nie dowiedział — aby ojciec karmił się wiarą w naiwną niewiedzę społeczeństwa, aby matce oszczędzić strachu i tortury, aby samemu sobie ułudą omamić sumienie, aby nie oszaleć, nie zedrzeć z głowy włosów, skóry, nie rozdrapać paznokciami sczerniałego mózgu, by białą mgłą zasłonić te wszystkie kobiece, trupie twarze. Jest cichym zamknięciem myśli za szczelną barierą oklumencji, ścisłą samokontrolą, by na żer ojcowskiej uwagi nie wydostało się nawet najmniejsze wrażenie, cichymi latami samotnych ćwiczeń i cichym podsuwaniem ojcu fałszywych wspomnień, by wierzył w synowe oddanie, by nie karał znów i znów imperiusowymi pętami za nawet najmniejszy akt nieposłuszeństwa. Cichym uwięzieniem w okowach imienia i nazwiska skreślonego w sali śmierci, cichym przekleństwem genetycznego, poojcowskiego podobieństwa. Jest cichym przyrzeczeniem dogłębnej nienawiści. Cichą ulgą. Cichą tęsknotą za tym, czego nigdy nie będzie mu już dane zaznać.


Actus Secundus: Suffocatio

Jest chłodem. Chłodnym głosem wyzutym z wszelkich emocji; chłodną, przerażającą maską spokoju, gdy zdaje się nieporuszony zaczepką, kłótnią, pojedynkiem, czy wściekłym przyparciem go do muru. Chłodnym, rzadkim dotykiem dłoni, chorobliwą bladością skóry przywodzącą na myśl składane do trumien ciała; chłodną szarością, w której coraz bardziej tonie. Chłodną anhedonią i rozrastającą się po organach pustką, stłumionymi doznaniami dochodzącymi do nerwów jakby zza grubej, mglistej zasłony; chłodną oklumencką pułapką — straconym dawno bytem i straconymi dawno echami emocyjnych drobnostek, błahostek, niczym nieskrępowanych uśmiechów i łez, których nie potrafi już do siebie przywołać. Jest chłodnym odbiciem wypowiedzianych przez innych osądów: chłodną utratą własnego imienia, rysów, oczu, które w podobieństwie do ojca nagle straciły swoją autonomię. Chłodnym wytknięciem błędu w wyniszczającej pogoni za perfekcją, chłodną, kłamliwą znieczulicą w równoczesnym wewnętrznym roztrzaskaniu. Chłodem zaszczepionym głęboko od pierwszych kroków stawianych na świecie, gdy zamiast matczynej troski stykał się z ostrożnym wycofaniem i surowością; chłodem wszytym w kamienne, stare ściany; chłodnym wspomnieniem pieśni wiatru całującego rozległe wody jeziora okalającego rodową posiadłość. Jest chłodną bezsilnością, gdy nogi coraz częściej gubią zdrowy rytm; chłodnym zgubieniem myśli i pustym zawieszeniem spojrzenia w znany tylko jemu oddalony punkt, jakby na nowo znalazł się pod władaniem ojcowskiej klątwy. Chłodną wątpliwością, czy wszystkie popełnione przez niego grzechy kierowane były jedynie strachem — bo czy ten jeden raz, niekierowany przeklętą różdżką kata, patrząc na drżące, krwawe skrawki nie odczuwał skrzywionego, obrzydliwego zafascynowania? Jest chłodnym zepchnięciem w ciemne zakątki umysłu dziecięcej niewinności. Chłodną kalkulacją ile lat mu pozostało. Chłodnym stwierdzeniem, że śmierć i męki odległe są poezji.


Actus Tertius: Agonia

Jest zepsuciem. Zepsutą, poszarpaną linią życia wyznaczoną przez źle nakręcony zegarek; zepsutym istnieniem w zdeptanych planach na przyszłość. Zepsutym, zgubionym na fortepianowych klawiszach akordem w tęsknym poszukiwaniu emocji; zepsutym pragnieniem, by zaszyć się gdzieś samotnie w zakończeniu na własnych warunkach przedłużającej się kaźni. Zepsutym strachem przed zaangażowaniem, izolacją i bolesnym odrzucaniem od siebie wszystkich, na których mogłoby mu zacząć zależeć. Zepsutą myślą, gdy czasem, zamiast nienawidzić siebie i ojca — nienawidzi matkę; zepsutym, krótkim poczuciem wstrętu zaplątanym w sieć smutku i troski, kiedy ociera ślinę z kącika matczynych ust, kiedy słucha pozbawionych szans na poprawę wyroków uzdrowicieli, kiedy wszystko wrzeszczy i osacza słowami: zostawiła cię i jesteś sam, sam, sam, sam. Jest zepsuciem od dzieciństwa rozrastającym trucizną po organizmie — sczerniałymi tkankami i ropiejącymi żyłami, obumierającymi komórkami w odbieraniu dni, które mógłby jeszcze przeżyć. Zepsutym oddechem, coraz krótszym i boleśniejszym; wepchniętą pośpiesznie do kieszeni zakrwawioną po kaszlu chusteczką; pogłębiającymi się cieniami pod oczami i wyostrzającymi się rysami w chudnięciu ciała. Zepsutym poddaniem się, gdy w słabości nóg musi sięgać po oparcie laski; zepsutym upodleniem w świadomości, że wszyscy już wiedzą o jego ułomności. Jest zepsuciem w nagłym zerwaniu pozbawionej emocji maski — nerwowym rozluźnieniem zawiązanego krawata w braku tlenu, duszeniem się w bezcelowych próbach oddychania, sercem w panice zaciskającym się i tak boleśnie rozszerzającym w pulsującym tłoczeniu krwi do rozszalałych w panice żył, splataniem myśli i strachem, sekundowym, minutowym, a jakby rozciągniętym na potępiającą wieczność, kiedy wokół niego nie ma już nic, tylko myśl, że umiera, że kona tak jak wszystkie te zamordowane przez ojca. Zepsutym, dawno już spisanym na straty dzieckiem, którym nigdy nie mógł być. Zepsutą, nieustannie powtarzaną mantrą: nie zasługujesz na nic lepszego, Rosaire.

And yet not a day went by without me hearing their whispers

They told me the same nightmares over and over again Which I tried in vain to forget

Hi! Dawno nie było mi już dane napisać żadnego tekstu, cieszę się, że mogło się to zmienić i to na dodatek w moim kochanym uniwersum. Czasu mam niewiele (eh, dorosłe życie), ale próbuję wytrwać w postanowieniu o regularności.
W karcie przewija się kolejno: Ben Howard, The Irrepressibles, Goo Goo Dolls, Loïc Nottet.
fc: Thomas Tapy
quietsonofhades@gmail.com