[KP] Magia nie jest tylko czarem, który rzucamy na świat, ale tą iskrą w sercu, która pozwala nam dostrzegać to, czego nie widzą inni. To pasja, która płonie w nas, nieprzewidywalna i nieokiełznana

Lirael Narragwyn

Urodzona 13 czerwca, gdy księżyc mienił się w pełni — Uczennica VI roku, domu Gromoptaka — Nieznany status krwi — Córka uzdrowicielki? i europejskiego odkrywcy — Posiada talent animaga, dzięki czemu przemienia się w rysia — Zajęcia dodatkowe: magizoologia, numerologia, magiczne zabezpieczenia i magia rytualna — Doskonale opanowana magia bezróżdżkowa — Różdżka: cis z Narrabrook (święty las Narragansettów), włos wodnej nimfy, jedenaście i pół cala, lekko sprężysta — Jej patronus to srebrzysty feniks, a boginem pozostają jej rodzice — Amortencja pachnie dla niej lawendą, lotosem i wanilią — Wzorowa uczennica z wybitnymi stopniami i nieco gorszym zachowaniem, kusi ją bowiem to co zakazane i często wściubia nos tam, gdzie nie powinna — Ma przy sobie amulet ochronny, który podarowała jej matka w dzień urodzenia — Wyjątkowo kiepsko radzi sobie z lataniem, powodując liczne kolizje, więc nie może się już doczekać kursu z teleportacji — Przewodnicząca Kręgu Przetrwania.

Jako kilku miesięczne niemowlę została podrzucona swojej babce, kobiecie o wyjątkowej reputacji wśród plemienia Narragansett, zaklinaczki i poważanej uzdrowicielki, która wzięła ją pod swoje skrzydła. Dała jej schronienie, opiekę, a także swoje nazwisko. O jej matce wiadomo niewiele. Ponoć zakochała się w rudowłosym europejczyku i gdzieś z nim uciekła, porzucając dziecko pod drzwiami rodzinnego domu. Porzucenie plemienia sprawiło, że jego członkowie milkli słysząc jej imię, a jej krewni wyrzekli się jej, bez cienia zawahania. Za to jej ojciec był zafascynowany jej matką i jej rodem, ale nigdy nie chciał mieć potomka, bo ten byłby dla niego zbyt wielkim obciążeniem. On zaś nie chciał się nigdzie zakotwiczyć. Poświęcił życie zgłębianiu totemów i artefaktów Narragansettów i najprawdopodobniej swoją obsesję przepłacił życiem. Krążą opowieści, że zaginął w tajemniczych okolicznościach w Głębokim Lesie, a jej matka przepełniona rozpaczą i szaleństwem wciąż próbuje go odnaleźć. Dla Lirael jej rodzice są jedynie zjawami, żyjącymi tylko w jej pokrętnym umyśle. Czasami wizje o nich nachodzą ją w nocy, ale przecież... to zwykłe sny i nic nie znaczą, prawda? Nie ma ich w prawdziwym świecie, a ona może tylko zdusić w sobie potrzebę, by ich odnaleźć. Niektórzy nie zasługują na to by zostać odnalezieni. 

Zawsze wyróżniała ją ciekawość świata i upór z którym zawzięcie dążyła do celu. Była krnąbrnym dzieckiem, nieposłusznym i dzikim, które z uśmiechem na ustach uciekało od kary. Dla niej odkrycia i poznawanie nowych rzeczy zawsze miały większe znaczenie niż reguły, którymi rządził się ten świat. Nigdy nie lubiła zasad i ograniczeń. Odziedziczyła tą cechę po ojcu, który był równie mocno spragniony przygody. Trafiając do Ilvermorny musiała się nauczyć ich przestrzegać, a przynajmniej znaleźć tą cienką granicę by nie zostać złapaną i by konsekwencje, które ją dosięgną nie były zbyt dotkliwe. Zakochała się bowiem w tej szkole i każdego dnia możliwość zdobywania wiedzy była wyjątkowym darem, których wielu jej bliskich nie otrzymała. Z fascynacją zerkała do ksiąg, spisywała coraz dłuższe papirusy, na zajęciach odznaczając się wysoką aktywnością i błyskotliwością. Czasami jednak nocą włóczyła się tam gdzie nie powinna, a pragnienie poznania zakazanej wiedzy przejmowało nad nią kontrolę. 

Nie obchodzi ją powłoka cielesna — sama bowiem uważa się za nieszczególnie urodziwą, wiecznie z rozwianą burzą rudych włosów, które czasami uda jej się spleść w niedbałe warkocze, licznymi piegami zdobiącymi jej twarz i błyszczącymi, zielonymi oczami — dla niej znacznie ważniejsza jest dusza, charakter, umysł. To co czarodziej skrywa w głębi, czego pragnie, jaką ma motywację i cele. Co miałaby bowiem robić z kimś szarym i bezbarwnym, bez żadnego pomysłu na siebie? Najpewniej umarłaby z nudów, a ona potrzebuje wiecznej stymulacji. Pragnie zawojować świat, poznać każdy jego skraj, brać garściami to, co życie jest w stanie jej zaoferować.

Nie bez powodu jej zwierzęcą formą został ryś — samotnik lasów, nieuchwytny cień wśród drzew, dziki i niezależny obserwator. Od najmłodszych lat Lirael czuła się bliżej natury niż ludzi. Nocami wymykała się do lasu, by znaleźć swoją własną przestrzeń. To tam uczyła się wsłuchiwać w szepty ziemi, poznawać mowę roślin, rytuały ciała i ducha. Przemiana w rysia nie była dla niej ucieczką, lecz instynktownym powrotem do tego, czym się czuła: dzikim sercem zamkniętym w ludzkiej powłoce. Ryś stał się dla niej nie tylko kształtem, ale i symbolem – śladem jej dziedzictwa i drogą, którą sama dla siebie wybrała.

iamdeadlydeadnow@gmail.com