[KP]

Glenn Fletcher

nauczyciel magizoologii | półszkot | półwila | 31 lat

Wychowany u boku matki wili w przyjeziornych lasach w Glacier National Park. Porzucony przez ojca, widział go ledwie kilka razy w życiu, a mimo tego, za jego namową, ukończył edukację w Ilvermorny. Nigdy nie zaznał rodzicielskiej troski, a dzieciństwo wspomina jako pasmo wymagań i rozczarowań. Dorastał we wstydzie i w uprzedzeniu do własnej genetyki. Zbyt mało "dziki" dla matki i splugawiony genetyką według ojca. Do niedawna podróżnik w roli magizoologa, zaznajomiony szczególnie dobrze ze środowiskiem wil i wiedźm. Potomek Fineasa Fletchera, tj. nielegalnego handlarza magicznymi stworzeniami, znanego z okrucieństwa wobec istot magicznych. Pasjonat natury i życia w ruchu, dlatego najlepiej czuje się na świeżym powietrzu. Często można spotkać go w gaju lub w ostateczności w ogrodach ilvermorny. Były Wychowanek Gromoptaka. Opiekun Kręgu Przetrwania.

♠ To trwoga ♠ Wciągnięta w machinację płuc i w tunel ściśniętej emocjami krtani. Wsunięta sprytnie w tchawicę życia tak gładko, jak wsuwa się bezproblemowo placek ciasta w cztery ściany rozgrzanego piekarnika. On nagrzewa się od razu, rozpalony traumami dzieciństwa i podjudzany wymaganiami wychowania w dziczy do szybkiego chodu. Nie pamięta, by kiedykolwiek wcześniej zwolnił, gdy jako mały brzdąc uciekał przed złością matki, drżąc ze świadomością o tym, jak mściwa i okrutna potrafi być natura wil. Albo wtedy, gdy w latach szkolnych chował się przed wzrokiem rówieśników w łazience na piętrze, byle tylko nie musieć mierzyć się z aspektem własnej genetyki. Chimeryczny wzrok kolegów i koleżanek dopadał go jednak mimo tego, a uczniowie nierzadko (błędnie) przypisywali mu przy tym próżność i wywyższanie się nad innymi, zupełnie nie rozumiejąc istoty jego dystansu, wynikającego z braku komfortu i rozeznania, a nie z braku zainteresowania szkolnym towarzystwem. Korytarze Ilvermorny znały doskonale naturę jego kroku – pełnego gracji i jednoczesnego wołania o pomoc – gdy wzdłuż pasów pęknięć na marmurze, chował własny wstyd, czując jak krew pod skórą wrze z bezsilności, a policzki, zagrzane w strachu i w obawie przed byciem osądzonym, rumienią się, nie dając mu zupełnie nic, poza kolejnym wyrzutem rówieśników w jego stronę: Znów się puszy wyglądem. Znów odwraca wzrok. Buc. Wspomnienia okresu dojrzewania do dziś palą ogniem myśli, a w życiu dorosłym pozostają schowane pod maską spokoju. Czuje jednak wyraźnie, jak na myśl o społecznym niedostosowaniu, którego doświadczył w szkole, palce mrowią go od miażdżącego uczucia niesprawiedliwości i jak trzymany ciasno w dłoni sweter “Jutrzenki” – jego jedynej wtedy przyjaciółki, która pojawiła się na pierwszym roku, a zniknęła bezpowrotnie pod koniec szóstej klasy – rozrzewnia emocje. Wręczony mu jako prezent bożonarodzeniowy, dziś ciążył w dłoni bardziej, niż plecy obowiązku i przygięty czasem w zmęczeniu kręgosłup, rozstrojony po godzinach nocnych wędrówek i realizowanych przygód. Przy wiecznej pracy i w rozpędzonym kole obowiązków, jak w kołowrotku, czasem tylko zapomina o wysiłku wniesionym w życie, i o tym, jak ciężko mu dostosować się do norm, które nigdy nie były dla niego. Za mało uwodzicielski na wilę; zbyt rzucający się w oczy na przeciętnego maga. Zawsze gdzieś pomiędzy. Dorosły bez przynależnej mu, jednej tożsamości.

♣ To determinacja ♣ Wyrażona w realizacji marzenia o podróży do różnych stron świata. Z dala od mącącej go obecności matki, czy od wymagań i tak niemal już straconego w jego oczach ojca. Emocja silna, nieopuszczająca go. Wpisana w proces dojrzewania, gdy przemierzając kolejne lasy i jeziora, już jako młody mężczyzna opuszczający szkołę, poznawał nie tylko łono natury, ale także (lub przede wszystkim) istoty tam zamieszkujące. Nigdy nie był przy tym jak ojciec. W jego podróży czerwień krwi nie kładła się kałużą pod butami, a on nie ćwiartował na pasma włókien cudzej skóry. Przeciwnie do tego, zalepiał rany, wyciągał z głowy lecznicze zaklęcia i obejmował skrzydłem troski wszystkie potrzebujące tego zwierzęta. Odrzucił to, czego sam doświadczał od obu rodziców: obojętność wobec cudzego losu. Jednocześnie, co robił dla siebie, próbował rozkruszyć kamienie wątpliwości, jakie za dziecka nosił za pazuchą – chciał przebić się przez szklany sufit ograniczeń, by powrócić do ludzi z nową siłą i nową wersją siebie. Dziś nie wierzy, by stempel wyroku był wciąż tak samo krzywdzący, a odbity tusz oceny ludzkiej nasiąkał brakiem sprawiedliwości. Gdy powraca w mury Ilvermorny, o ponad 10 lat starszy i setki doświadczeń mądrzejszy, struna kręgosłupa prostuje się w pewności, a on – choć nawykiem sceptyka wciąż trzyma gardę – jest już znacznie bardziej gotowy na dzierżenie krzyża własnej genetyki. Czasem nawet potrafi powściągać urok wili, gdy nieskazitelny uśmiech chowa za odwróconą głową (zawsze znajdując ku temu wymówkę) lub kiedy staje ludziom za plecami, ucząc się, że nawet bliskość nie stanowi takiego zagrożenia, jak kontakt wzrokowy, podtrzymywany z innymi. Po latach spędzonych w dziczy wyróżnia go już częściej nie genetyka, a maniera. Częściowy brak rozeznania w społecznych normach odbija się u niego bezpośredniością, brakiem formalnego języka wobec uczniów i pewnego rodzaju egzotycznością, jakiej nie da się oszukać. Życie poza cywilizacją uczy go bowiem rozmów bez taboo i prostych instynktów, dających przetrwanie. W szczelnie zamkniętej Puszce Pandory (pełnej własnych demonów), więzi eksplozję wilich potrzeb: własną naturę, chęć dotyku i tendencję do pożądania. Każdą jedną zastygłą w głowie gorącą myśl, która pragnie wybuchnąć. Jest rozpalony życiem i gorący od potrzeb, czasem impulsywny i gwałtowny, wciąż jednak pozostaje ostrożny. Wiązki energii, i charyzmę, jakie w sobie nosi, wykorzystuje do przekazania swych pasji: wiedzy o świecie i magizoologii.

relacje | retrospekcja | pozostałe

Jeśli masz chęć wedrzeć się za jego mury i wyrwać kawałek emocji, to śmiało! Glenn może się w tej kwestii nieco bronić, ale koniec końców często wbrew sobie ulega impulsom. Słodko-gorzkie i dramaty to nasze ulubione. W dodatku nie ograniczamy się w kwestii płci (Glenn jest bi). W sprawach powiązań zapraszam do kontaktu na imprison.men@gmail.com. Wątki: Charles, Sigurd, Nora, Lysrander