[KP] Duszę się jak cienka tafla wody

Cléa de Vernay

ur. 14 lutego w Paryżu — klasa VII, Rogaty Wąż — od roku w Ilvermorny — starsza z córek Charlesa i Colette de Vernay — czarownica czystej krwi, wywodząca się z rodziny od pokoleń związanej z francuskim Ministerstwem Magii — sierota; po śmierci rodziców wraz z młodszą siostrą trafiła pod opiekę babki w USA — dar jasnowidzenia, o którym jednak nie mówi zbyt wiele — heterochromia; jedno oko w kolorze lodowego błękitu, drugie w odcieniu złocistego brązu — zajęcia dodatkowe: wróżbiarstwo, magia rytualna, magiczne zabezpieczenia — właścicielka hebanowej różdżki o długości 11 ¾ cala z rdzeniem z włókna opalowego węża — patronusem wątłusz srebrzysty, boginem gęsta mgła — w amortencji czuwa zapach trawy po deszczu, białej mimozy i dymu kadzidła

Cléa de Vernay przyjechała, gdy świat jeszcze spał. Mgła sunęła po wzgórzach jak oddech starego snu, a jej sylwetka majaczyła w niej tak, jakby z niej właśnie została utkana. Niektórzy mówili potem, że dzień był chłodny i szary. Inni, że dziwnie nieruchomy, jakby sam zamek Ilvermorny wstrzymał oddech, kiedy przekroczyła jego próg.
Zanim jednak zdążyła postawić stopę na amerykańskiej ziemi, dotarły tu już szeptem opowieści. Jedni twierdzili, że śmierć jej rodziców była przypadkiem. Inni, że tragedią o czarnych korzeniach. Że byli skorumpowani, że wiedzieli za dużo o kimś wysoko postawionym. Że uciekła z Francji po skandalu. Że Beauxbatons się jej wyrzekło. A najcichsze głosy – te, które mówiły najwięcej – szeptały, że to ona sama zabiła swoich rodziców.
Niektórzy mówili, że czasem przystaje nagle, jakby coś usłyszała, choć wokół panuje cisza. Że jej spojrzenie mija teraźniejszość i zatrzymuje się gdzieś dalej – w miejscach, których nikt inny nie potrafi zobaczyć i czasie, który jeszcze nie nastał. Mówiło się, że potrafi dostrzec rzeczy, które dopiero mają się wydarzyć — ale sama nigdy o tym nie wspominała. Jakby każda wizja przyszłości była zbyt ciężka, by wypowiedzieć ją głośno.
Nigdy nie zaprzeczyła. Nie tłumaczyła się, nie prostowała. Pozwoliła tym słowom żyć własnym życiem, jakby plotki były mgłą – a ona tylko cieniem, który w niej znika. Może rzeczywiście uciekła. A może po prostu szukała miejsca, w którym będzie potrafiła znowu oddychać.
Niosła ze sobą tylko jedną walizkę i spojrzenie, które trudno było znieść zbyt długo. Nie miała w sobie nic z typowej nowej uczennicy. Nie oglądała się za siebie, nie chłonęła wszystkiego wzrokiem, nie wyglądała na zagubioną. Szła prosto przed siebie – cicho, z tą osobliwą pewnością, jaką mają ludzie, którzy już wiedzą, dokąd idą, choć nikt inny nie zna celu.
Oczy. To o nich szeptano najczęściej. Jedno błękitne jak zamarznięta tafla jeziora, drugie złociste, w barwie przygaszonego światła. Przyciągały spojrzenia jak magnes – piękne, hipnotyzujące i niepokojące zarazem. Kto patrzył zbyt długo, czuł dreszcz, jakby dotknął tajemnicy, której lepiej było nie poznawać.
Mówiła mało. Jej głos był cichy, równy, z delikatnym francuskim zaśpiewem. Rzadko się uśmiechała, jeszcze rzadziej śmiała. Nie z powodu chłodu – raczej z przezorności. Jak ktoś, kto wie, że każde wypowiedziane słowo może zadrżeć echem nie tam, gdzie powinno. W klasie siedziała zawsze w ostatnim rzędzie. W bibliotece – w najbardziej zakurzonym kącie. Na dziedzińcu – bokiem do rozmowy, jakby nigdy nie chciała w pełni należeć do żadnego miejsca. Nie przeszkadzała nikomu, ale też nikt nie potrafił zapomnieć, że jest.
Jedyną osobą, wobec której traciła czujność, była jej młodsza siostra. W obecności Léonie Cléa stawała się miękka jak cień światła na wodzie. Czasem, gdy nikt nie patrzył, dotykała jej ramienia tak, jakby chciała się upewnić, że naprawdę tam jest. Świat, który wydawał się zbyt brutalny, by w nim pozostać, z nią przy boku był choć na chwilę mniej bolesny.
Minął już rok, odkąd Cléa de Vernay przekroczyła próg Ilvermorny. Rok, odkąd przywykła do szmeru amerykańskiego deszczu, do szeptów w dormitorium i do tego, że niektóre spojrzenia pytają, choć w ciszy nie pada żadne pytanie.
A mimo to, nikt wciąż nie wiedział, kim naprawdę była.

wizerunek: @djerq; e-mail: thebestdrugseller@gmail.com