[KP] Magia to wolność

 

    Kapitan drużyny Quidditcha, który zna zasady gry lepiej niż własną kieszeń, ale przestrzega ich tylko wtedy, gdy ktoś go pilnuje. Na boisku udaje wzorowego zawodnika, bo wie, że w przeciwnym razie grozi mu nie tylko utrata kapitańskiej opaski, ale również i dożywotni zakaz latania na miotle. Codziennie toczy walkę sam ze sobą, by nie wlecieć z pełną prędkością prosto w granice regulaminu i jednocześnie by nie popełnić takiego przewinienia, które skończyłoby się magicznym gwizdkiem sędziego i złamanym sercem drużyny. Nie ma drugiego takiego, który kochałby miotłę równie mocno, co czekoladowe żaby. A może nawet bardziej, bo żaby znikają po kilku sekundach rozkoszy, a miotła daje wolność, prędkość i coś, czego nie da żadna słodycz. Możliwość oderwania się od ziemi i bycia kimś więcej niż tylko uczniem z plakietką kapitana. W powietrzu staje się legendą, choć jego nazwisko wciąż wywołuje konsternację na zebraniach kadry nauczycielskiej. Bo gdy słońce oświetla boisko, a tłum wznosi się w okrzykach, on wie jedno: może i gra ryzykownie, może i balansuje na granicy, ale zawsze robi to z pasją, której nie da się nauczyć ani wymusić. Bo Quidditch nie wybacza obojętności, a on nigdy nie gra bez serca.

    Poza boiskiem Victor to uosobienie szkolnego buntownika. Z błyskiem w oku testuje granice, lawirując między paragrafami regulaminu niczym ścigający między tłuczkami. Ma zakaz wstępu do biblioteki, którego nie traktuje poważnie, bo przecież prawdziwa magia kryje się nie w starych księgach, ale w powietrzu, gdzie fruwają strony porozrzucanych książek, powodując zawroty głowy  bibliotekarki. Twierdzi, że duszy nie kształtuje się między regałami, tylko na korytarzach, w zakazanych lochach i na dachach wież, gdzie nocą urządza nielegalne wyścigi na miotłach przy świetle zaklętych gwiazd.

    Zawsze w centrum zamieszania. Jeśli w zamku coś wybuchło, zniknęło, albo ktoś podmienił pergaminy z esejami na listy miłosne, możesz być pewien, że gdzieś w tym wszystkim przewija się Victorius. Albo z miną niewiniątka, które przypadkiem znalazło się w nieodpowiednim miejscu, albo w glorii pomysłodawcy całej afery. Z nim nie ma stanów pośrednich: albo się go kocha, albo ma się ochotę rzucić w niego zaklęciem paraliżującym. Victor ma charyzmę, której nie da się zignorować. Jest jak zaklęcie. Albo zadziała, albo wybuchnie. I zwykle wybucha. Ma kolekcję wymyślnych kar, które zbiera niczym trofea: zakaz wstępu do biblioteki, ograniczenia w korzystaniu z sal lekcyjnych, czasowe zakazy latania po zamku. Ale nic z tego nie łamie jego ducha. Wręcz przeciwnie, każdy nowy zakaz działa na niego jak dopalacz. Traktuje je jak odznaki za kreatywność, punkty za odwagę, a czasem jak niezły żart, który sam sobie opowiada. Jest niepokornym optymistą, który nawet z szlabanu potrafi zrobić przygodę. Reguły go nie łamią, bo nigdy nie uznał ich za coś nienaruszalnego. A system? System ma świadomość, że Victorius istnieje i wie, że nie może go całkiem okiełznać.

    Jest największym autorytetem dla pierwszoroczniaków, którzy patrzą na niego jak na bohatera legendy, nie tylko dlatego, że wygrał trzy mecze z rzędu z ręką w gipsie i tłuczkiem w zębach, ale też dlatego, że jest symbol niepokornej, czarodziejskiej wolności. Dla nauczycieli żywe wyzwanie. Kiepski z eliksirów, dramatycznie bezradny w historii magii, wiecznie zapominający o zadaniach domowych. W jego notatniku zamiast dat bitew czarodziejskich i receptur wywarów można znaleźć szkice zagrywek meczowych, plany ulepszenia miotły i kilka narysowanych na marginesie smoków. W sali od eliksirów czuje się jak mugol: zagubiony, niepewny, gotów wszystko przypadkiem wysadzić. Jego kocioł już dawno dostał przydomek „bombka” i trzymany jest w osobnej szafce, obok zapasowych fartuchów i wiaderek neutralizujących opary. Na lekcjach przysypia po trzech minutach wykładu. Nie z braku szacunku, ale z głębokiego przekonania, że pamiętanie nazwisk dawno zmarłych czarodziei nie uratuje mu skóry podczas meczu ani nie pomoże, gdy znów wyląduje na dywaniku u dyrektora. Jego odpowiedzi to najczęściej próby improwizacji tak odważnej, że czasem nawet nauczyciele potrzebują chwili, by upewnić się, czy nie słuchają właśnie fragmentu nowej sztuki teatralnej. Zadania domowe? Cóż, zazwyczaj przypomina sobie o nich na dziesięć minut przed lekcją, a najczęściej wtedy, gdy już siedzi w ławce, a pergamin w jego torbie okazuje się pusty. Ale mimo szkolnych niedociągnięć, Victorius nadrabia wszystkim, czym szkoły nie da się nauczyć: sprytem, intuicją, pewnością siebie i niegasnącą energią, która porywa tłumy, nawet jeśli niekoniecznie prowadzi do zdanego egzaminu. Jest pierwszym, który złamie regulamin, i ostatnim, który podnosi rękę, by odpowiedzieć.  Nie znosi sztywnych form i przemówień z podręcznika. Uważa, że teoria to tylko przeszkoda w drodze do praktyki, a najwięcej można się nauczyć, gdy coś pójdzie nie tak i trzeba ratować sytuację zaklęciem  lub sprintem przez szkolne korytarze. W jego świecie odwaga nie polega na podniesieniu ręki, lecz na tym, by podnieść się po każdym upadku i jeszcze raz wskoczyć na miotłę.

    Co najzabawniejsze, nie ma za sobą żadnego traumatycznego dzieciństwa. Wręcz przeciwnie.  Pochodzi z dobrej, spokojnej, porządnej czarodziejskiej rodziny, gdzie w kominku zawsze pali się ciepły ogień, a matka wysyła regularnie paczki z domowymi ciastkami i miętową herbatą na gardło. I właśnie ta matka co miesiąc łapie się za głowę, otwierając kolejny list ze skargą, zaczynający się od „Z przykrością informujemy, że państwa syn…”. Czasem chodzi o wybuch eliksiru w klasie, czasem o nielegalne loty po zamku, a czasem o to, że wyhodował w dormitorium zaczarowane skrzydlate żaby, które uciekły i na trzy dni okupowały toalety dziewcząt. Jej ulubione listy to te, które zawierają słowa „tymczasowe zawieszenie”, „nierozważne użycie zaklęcia” i „niepokojąca inicjatywa w zakresie eksperymentalnej transmutacji”.

    Takiego kapitana drużyna nie zapomina. Jest sercem każdego meczu, źródłem każdego zamieszania i legendą każdego roku. Bo choć daleko mu do prymusa, Victorius niesie ze sobą coś ważniejszego niż podręczniki: niesamowity błysk w oku, który mówi wszystkim wokół, że magia jest nie tylko w zaklęciach, ale także w odwadze bycia sobą, nawet jeśli oznacza to łamanie zasad.